جفت واقعی

  از آخرین بار یا به عبارتی تنها باری که با عیال فوتبال زدیم سه چهار هفته ای گذشته. توی پارک بودیم و بعد از کلی سرسره و تاب بازی و الاکلنگ و چرخ و فلک سواری و در حین ورزش با دستگاه های ورزشی دیدیم که چندتا پسربچه اومدن که فوتبال، بازی کنن. در حال حاضر که عیال پیش من نشسته هیچ کدوم یادمون نمیاد که کدوممون اول پیشنهاد بازی داد ولی هرچی که بود هر دو از خدا خواسته موافق بودیم. به بچه ها گفتیم که مسابقه میدید؟ اونا هم موافق بودن.  

  خلاصه کار به یارکشی رسید. قرار شد یکیشون بیاد با ما سه به سه بازی کنیم. منم قصد نداشتم خیلی جدی بازی کنم. یکیشون اصرار داشت که با دوستاش توی یه تیم باشه. دوستش بهش گفت برو با اونا ما خیلی قوی میشیم. دیگه کار که به اینجا رسید غیرتی شدیم.   

  از قبل میدونستم که عیال سابقه فوتبال داره و بازیشم حرفه ایه ولی فقط میدونستم. بازی که شروع شد یه دفعه دیدم که نه بابا بیش از این حرفا حرفه ایه عیال من. دریبل، فرار، پاس به عقب، شوت، جاگیری خوب، پاس عمقی، دروازه بانی خوب، شم گلزنی و از همه مهمتر قدرت بدنی بالاش باعث شد که من بیش از پیش عاشقش بشم و به انتخابم مطمئن تر بشم. با گلهای زیادی که عیال زد و یه پاس مشتی که داد فهمیدم که تو زندگی اهل گذشت و فداکاریه. حتی وقتی گل خراب کردم بهم دلداری داد فهمیدم آدمی نیست که اشتباهاتم رو به رخ بکشه.  

  آخرشم به این فکر میکردم که ما توی همه زمینه ها زوج ایده آل همدیگه ایم.